| Nawigacja |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
Terapia neuromotoryczna
|
Jest to metoda rehabilitacji oparta na rozwoju neuromotorycznym człowieka. Podobnie jak w innych metodach neurorozwojowych podczas terapii uwzględnia się poszczególne fazy rozwoju ruchowego człowieka. Za pomocą stymulacji obszarów neuromotorycznych i torowania nerwowo-mięśniowego dąży się do wyzwolenia prawidłowych reakcji odruchowych i nastawczych, a jednocześnie dąży się do wyhamowania reakcji nieprawidłowych (patologicznych wzorców ruchowych).
Podczas terapii stosuje się następujące bodźce:
- powierzchniowy dotyk (masaż) skóry całego ciała (głaskanie, rozcieranie, uciskanie, rozciąganie),
- głęboki dotyk (masaż proprioceptywny) w obrębie mięśni i stawów (ugniatanie, rozcieranie, wibracja),
- stymulację punktów neuromotorycznych. Punkty neuromotoryczne są obszarem reakcji, na którym za pomocą stymulacji dotykowej proprioceptywnej wyzwalane są określone ruchowe odpowiedzi mięśniowe. Celem tych zabiegów jest uaktywnienie m mięśni,
- stymulację przedsionkowo-proprioceptywną (ruch)
- stymulacja bierna – bierny ruch kończynami tułowiem dziecka według różnych wzorców
- stymulacja czynna (zamierzona)
– zachęcanie dziecka do pełzania, czworakowania, pionizowania się,
oraz do sięgania, chwytania przedmiotów i manipulowania nimi.
Terapię neuromotoryczną wykorzystuje się u wszystkich pacjentów pacjentów zaburzeniami sensorycznymi i neurologicznymi powstałymi w wyniku urazu lub uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, np. podczas porodu, ale także z wrodzonymi wadami rozwojowymi, zniekształceniami i aberracjami chromosomowymi. Tą metodą pracuje się także z dziećmi z niepełnosprawnością intelektualną, epilepsją, autyzmem, nadpobudliwością psychoruchową i deficytem uwagi (ADHD), dysleksją i innymi problemami szkolnymi.
Główne założenia terapii neuromotorycznej
- Normalizacja napięcia mięśni odpowiadających za prawidłową postawę i prawidłowy wzorzec ruchowy, a przez to niedopuszczanie do powstania wtórnych zmian anatomicznych (przykurczów i zniekształceń kostno-stawowych).
- Regulacja motoryki mięśni w celu uzyskania właściwego lub zbliżonego do normy wzorca ruchu (uzyskanie przez dziecko kontroli nad swoimi mięśniami, a dzięki temu nad ruchami całego ciała)
- Normalizacja zaburzeń czucia powierzchniowego powierzchniowego głębokiego (nadwrażliwość, podwrażliwość)
- Doskonalenie świadomości własnego ciała i poszczególnych jego części (rozwijanie schematu ciała)
- Doskonalenie koordynacji całego ciała w aktywnościach z zakresu dużej i małej motoryki.
- Poprawa kontroli planowania ruchu.
- Wzmocnienie bezpieczeństwa emocjonalnego.
|
|
|
|
|
|
|
| |
Dzisiaj stronę odwiedziło już 63 odwiedzający (79 wejścia) tutaj! |
|
|
|
|
|
|
|
