Integracja sensoryczna

Integracja sensoryczna to neurobiologiczna czynność, która zachodzi w obrębie ciała każdego człowieka. Gdy doznania są przenoszone do mózgu w zintegrowany, sposób, mózg wykorzystuje je do kształtowania percepcji, zachowań i w procesach uczenia się. Jednak, gdy mózg i cały system nerwowy nie są w stanie bez zakłóceń integrować informacji pochodzących od zmysłów, wówczas mówimy o zaburzonej integracji sensorycznej. Informacje docierające do mózgu są niewłaściwie przetwarzane, w następstwie czego pojawiają się zaburzenia percepcji, zdolności ruchowych, umiejętności bawienia się, samoobsługi, zachowań i uczenia się.

Terapię zaczyna się od udrażniania tych kanałów, które są odpowiedzialne za integrowanie wrażeń na najniższym poziomie, to znaczy sfery westybularnej (zmysł równowagi), poprioceptywnej (bezpieczeństwo grawitacyjne, odczuwanie własnego ciała względem innych przedmiotów), taktylnej (dotykowej), zmysłu węchu i smaku. W wyniku zajęć prowadzonych metodą SI dokonuje się integracja sygnałów pochodzących z tych kanałów, co z kolei ułatwia przyswajanie wiadomości o świecie i uczenie się tego świata. Można więc powiedzieć, że percepcja wzrokowa i słuchowa jest w dużym stopniu zależna od płynności westybularnej, taktylnej i proprioceptywnej. 

Terapia trwa najczęściej 1 do 2 lat. Jest określana jako terapia naukowej zabawy. Dziecko wykonuje zabawy ruchowe i ćwiczenia poprawiające jakość odbierania, przesyłania i organizowania bodźców, czyli jakość funkcjonowania systemów sensorycznych.W czasie zajęć terapeutycznych wykorzystywany jest specjalny sprzęt: duże piłki rehabilitacyjne, równoważnie, różnego rodzaju huśtawki, topki, deskorolki, baseny z kulkami, zabawki wydające różne dźwięki, wibratory, przedmioty i maty o różnych fakturach materiałów.